Naar huis.

Nou daar zitten we dan, op de luchthaven van LAX. Bijna alles verliep op rolletjes, het inleveren van onze cabriolet Ford Mustang 2015, pfff die willen we nog wel een keertje. Het ging allemaal heel soepel, je komt bij Alamo aangereden, een mannetje controleert de auto, je pakt je spullen en stapt in de pendelbus naar het vliegveld.
We hadden het zekere voor het onzekere genomen en waren ruim op tijd vetrokken uit ons hotel het Quality Inn vlakbij the Walk of Fame. Omdat Obama een bezoekje bracht werden er files verwacht en die wilden we natuurlijk vermijden.
Deze laatste dag zijn we nogmaals naar The Grove gereden, The place to be in LA. Een ontzettend gezellig winkelcentrum met een fontein, muziek en een oud trammetje waar je gratis in mag en The Cheesecake Factory. In de Cheesecake Factory kun je heerlijk eten en met als dessert een lekker stuk Cheesecake, dat wordt weer lijnen thuis.
Om ons bezoek aan LA af te sluiten, zijn we de laatste avond naar de Walk of Fame gereden, ja gereden, want al was het maar een klein stukje lopen , zo'n wagen laat je niet in de garage staan.
Eerst dus heen en weer rijden met open dak, toen een parkeerplaats gezocht en lopend naar de bekende stoeptegels met namen en spreuken van zo'n beetje alle grote Hollywood sterren. Doris Day, Julie Andrews, Harrison Ford en ook de Terminator lag erbij. We vonden het toch leuk om ze gezien te hebben. En dan alle film en stripfiguren, sommige maken er een show van terwijl anderen je zo ver proberen te krijgen dat je met ze op de foto gaat, tegen betaling natuurlijk.
En dan ineens gillende sirenes, een helicopter boven ons hoofd, en misschien wel 20 politiewagen die vlakbij ons stopten. In eerste instantie dachten wij, oh dat heeft natuurlijk met Obama te maken maar nee hoor, volgens een agent was er een grote vechtpartij bezig in een van de gebouwen. En na enig wachten werden er 2 arrestanten onder luid gejoel geboeid afgevoerd. Verder nog genoten van alles wat er te zien was, lekker thais gegeten en toen terug, met een kleine omweg naar het hotel.
Dus zoals gezegd de volgende ochtend naar de luchthaven. Koffers gewogen, want we waren een beetje bang dat we teveel zouden hebben maar we zijn binnen de toegestane kilo's gebleven. Ingecheckt en op naar de douane, len ja hoor, ons koffertje wordt er uitgehaald en een strenge douanier vraagt:"Who's luggage is this". Die is van ons zeggen we. De douanier wijst op de scan naar iets, wat we allebei niet herkennen. Hij opent het koffertje en op het moment dat ik het zakje zie weet ik het weer. Het zakmes dat we voor Richard, onze schoonzoon hebben gekocht. Weer niet zo slim van ons om dat niet in de grote rugzak te doen. De douanier veegt met een doekje door de koffer en loopt naar een apparaat, waarschijnlijk om het op drugs te testen. Dat wordt natuurlijk niet gevonden en we krijgen de keus of het mes achter te laten of helemaal terug naar de incheckbalie, en hopen dat het alsnog mee mag. We kiezen voor het eerste. We zouden inmiddels toch beter moeten weten!! Sorry Richard!!
En nu gaan we richting de Gate voor een hopelijk rustige vlucht naar huis.
We hebben een heerlijke vakantie gehad die we zeker nog eens over gaan doen maar nu kijken we uit om de kinderen, onze kleindochters Cyrah en Liva en onze families weer te zien, en om met een echte filmquote te eindigen:
"We'll be back".