Tsunami

Hallo allemaal,
Afgelopen woensdag besloten wij een brommer te huren om toch iets meer van het eiland Koh Lanta te kunnen zien. Rond een uur of 2 reden wij dan ook vrolijk weg benieuwd wat we allemaal tegen zouden gaan komen. Onze eerste stop was een duits zaakje waar ze lekkere koffie schenken, de koffie in Thailand is over het algemeen niet zo best, maar daar krijg je een goed bakkie. Na de koffie verder op pad en na zo 45 minuten rijden zien wij een man op een auto staan die naar ons gebaarde en riep "stop stop"!. Ja dachten wij we stoppen niet zomaar voor een Thai, weet jij veel wat ze van je willen. Theo gaf nog maar eens gas en op dat moment hoorde wij een sirene afgaan. In het Thais werd iets omgeroepen maar meteen daarna werd er ook iets in het Engels gezegd. Wat wij duidelijk verstonden was, alarm dit is geen oefening maar een echt alarm voor een Tsunami. We keken elkaar eens aan zo van "het zal toch niet". We zagen hele gezinnen op scooters de andere kanten oprijden, ook auto's vol met mensen, gingen de andere kant op. Wij riepen naar een paar mensen, "waar moeten we naar toe". Ze wezen ons een straat aan die omhoog liep en ook wij naar boven toe. We hadden echter een probleem, de benzine was bijna op. We hadden net voordat we de weg naar boven inreden een kraampje gezien waar flessen met benzine verkocht werden. Wij dus weer terug, bij de man die er gelukkig nog was 2 flessen benzine gekocht in de brommer gegooid en weer terug de berg op. De bevolking gaf ons steeds aanwijzingen waar we heen moesten rijden, en ook hadden zij toeristen opgehaald die zonder vervoer zaten. Uiteindelijk belandden we op een hoog punt, we schatten dat we op een hoogte van rond de honderd of misschien wel meer stonden. We hadder er uitzicht op de zee en stonden dan ook met z'n allen te kijken wat er komen ging. Ondertussen konden we gelukkig contact krijgen met het thuisfront die erg bezorgd waren want in Nederland was het ook al op het nieuws geweest. We hebben geprobeerd iedereen gerust te stellen maar ook voor ons waren het spannende tijden. We kwamen daar in gesprek met een hollandse jongen, Jorn, en hij woonde op een iets lager gedeelte van het punt van waar wij stonden. Hij bood ons een slaapplaats aan die wij in eerste instantie aannamen.Jorn als je dit leest nogmaals bedankt! Onze bungelow lag namelijk op zeeniveau en dit leek ons toch wel zo veilig. Uiteindelijk na uren van wachten kwam het sein veilig. We zijn samen met Jorn wat gaan eten in een van de enkele zaakjes die weer open waren gegaan en besloten daarna toch maar naar onze eigen bungelow terug te rijden. Die nacht toch niet zo lekker geslapen. We weten nu de evacuatieroute die we moeten nemen vanaf het hotel waar we nu zitten, en hebben een brommer stand bye staan, je weet maar nooit. We waren overigens wel blij dat we niet meer op Koh Jum zaten want dat eiland is bijna vlak en dan wil je daar toch niet zijn als er een tsunami op je afkomt.